یاشار تبریزلی

در چند روز اخیر شاهد حرکتهای دانشجویی و مردمی عظیمی در اعتراض به اهانت روزنامه ایران به ترکها بودیم. حقیقت این است در تاریخ بعد از انقلاب اسلامی ، کشور ایران به غیر از نمایشها و راهپیمایی های دولتی هیچ حرکت و اعتراضی به این وسعت را به خود ندیده بود. نه مشکلات و تبعیضهای اقتصادی و سیاسی و جنسی تاکنون منجر به اعتراضاتی به این وسعت شده بودند و نه دعوت اوپوزیسیونهای سراسری مقیم داخل و خارج ایران.

حال دو سئوال پیش می آید:

• چگونه یک کاریکاتور می تواند باعث چنین حرکت اعتراضی وسیعی گردد؟
• چرا اخبار این حرکات توسط تریبونهای دولتی و غیر دولتی و حتی تریبونهای مدعیان دموکراسی در سراسر ایران بایکوت شده و یا به صورت حداقل ممکن از روی ناچاری منعکس میگردد؟

در جواب سئوال اول باید گفت که این اعتراض ، تنها اعتراض به یک کاریکاتور نیست، بلکه اعتراض به 84 سال توهین و تبعیض نسبت به ترکهای کشور ایران است. این اعتراض ، اعتراض به سیستم فکری-سیاسی تبعیض ملی در ایران است که بنای آن حدود 100 سال پیش پی ریزی شده است.  حتی اگر این کاریکاتور محصول سهو باشد نه عمد( البته چنین فرضی مشکوک می باشد) ، باز می توان ریشه این سهو را در این سیستم تبعیضی جستجو کرد که چنین سهوکارانی را پرورش می دهد. چه بسا تعدادی از این سهوکاران ترک نیز باشند. این سیستم فکری و سیاسی غلط حتی انسانهایی را پرورش می دهد که تیشه بر ریشه خود می زنند.

آیا با عذر خواهی مسئولین روزنامه ایران این اهانتها و تبعیضها تکرار نخواهد شد؟ آیا پرورش دیدگان سیستم آپارتاید حاکم محدود به کاریکاتوریست روزنامه ایران است و در روزنامه ای دیگر و در تریبونی دیگر باز شاهد چنین توهینهایی نخواهیم بود؟ آیا با عذر خواهی روزنامه ایران 25-30 میلیون ترک ایرانی حق تحصیل به زبان مادری خود را خواهند یافت؟ آیا زندانی سیاسی آذربایجان آزاد خواهد شد؟ آیا سرمایه هایی که آذربایجان را به سمت مرکز ترک کرده اند باز خواهد گشت؟ یقین نه!

توقیف روزنامه ایران و محاکمه مسئولین چنین  اهانتی حق معترضین بوده و درس عبرتی برای دیگر دانش آموختگان سیستم آپارتاید حاکم می باشد. اما شاید تازه گام اول در تخریب سیستم آپارتاید ملی در ایران است که امروز به نام شونیسم فارس شناخته می شود.

پس اعتراض دانشجویی و مردمی هفته اخیر نه تنها اعتراض به یک کاریکاتور بلکه در اعتراض و در راستای نابودی یک سیستم فکری-سیاسی فاشیستی و ویرانگر در ایران است. کاریکاتور روزنامه ایران نمود کوچکی از این سیستم تبعیضی است که متاسفانه در قرن 21 هنوز گریبان مردم ایران را رها نکرده است.

چنین حرکت وسیعی در راستای احیای حقوق ملی ترکهای ایران ، نمایشگر این حقیقت است که مؤلفه مساله تبعیض ملی وزنه سنگینی در مقوله دموکراسی در ایران است وبی توجهی مدعیان دموکراسی در ایران به حل مسئله ملی فریب خود و دیگران می باشد.

اما سئوال دوم را به گونه ای دیگر بپرسیم: اگر تعداد انگشت شماری دانشجو در مقابل دانشگاه تهران شعار دموکراسی برای ایران سر می دادند آیا  اخبار چنین تجمعی نیز همانند تجمعات چند هزار نفری دانشجویان آذربایجانی در دانشگاههای مختلف در سایتهای فارس زبان کم اهمیت انعکاس خود را پیدا می کرد؟ سایت BBC بخش فارسی را ببینید. حتی یک خبر از تجمعات عظیم هفته قبل را منعکس نکرده است. در حالیکه همایش فردوسی در کشورهای مختلف و یا اخبار مربوط به دنیای موسیقی از دید مخبران آن پنهان نمی ماند! سایت خبری ایران امروز بی آنکه اصل خبر را منعکس کند شاهد درج تحلیلات منفی آقای مزدک بامدادان که خود تورک می باشد در تقابل به این حرکت هستیم! آیا آزادی رامین جهانبگلو از آزادی مصطفی عیوض پور فعال آذربایجانی مهمتر است؟ و.....*

آیا این مدعیان دموکراسی در ایران نظرات هموطنان ترک خود را شایسته درج در تریبونهای خود نمی بینند؟ آیا از دیدگاه آنها چند هزار دانشجوی ترکی که در دانشگاههای ایران اقدام به اعتراض نموده اند، ایرانی نیستند؟ آیا خود را قیم ایرانیها می بینینند که چه خبری برای آنها مصلحت است و چه خبری به خیر آنها نیست؟

باز این بایکوت و سانسور سندی است دال بر وجود سیستم آپارتاید ملی در ایران. سیستم آپارتایدی که گاه دلقکهایی را پرورش می دهد که زبان تورکی را به عمد یا سهو وسیله تفریح و مسخره می کنند و گاه مخبران و روزنامه نگاران و سیاستمدارانی که هنوز وجود و حقوق غیر فارس زبانها را در ایران باور ندارند .

کاریکاتور اخیر تاری است از تار و پور سد ضخیم تبعیض ملی در ایران. این کاریکاتورتمامی درد معترضان نیست اما اهمیت چنین توهینی زمانی پدیدار میشود که با دیدی وسیع تر اقدامات مشابهی را که در طول 84 سال گذشته و در عرض مکانهای متفاوت رخ می دهد با هم دید. دانشجویان و جوانان معترض به این کاریکاتور جوانانی احساساتی نیستند که با یک جوک وارد صحنه اعتراضات شوند آنها نیز از گستره این اهانتها و تبعیضها به خوبی آگاه بوده و با دقت عواقب چنین کاریکاتورهایی را تحلیل می کنند. این جوانان دچار افراط نشده اند. آنها فقط حقوق ملت خود را مطالبه می کنند. برای آنها احیای حقوق و هویت ملی و قومی خود آنقدر اهمیت دارد که برای گردانندگان سیستم آپارتاید ملی امحاء هویت ترکها در ایران  حیاتی و مهم است!

 به امید دنیایی عاری از تبعیض و نژادپرستی

85/2/31