حجت الاسلام والمسلمین حمیدرضا مظاهری سیف، کارشناس فلسفه اخلاق پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی با اشاره به ویژگی های روز عرفه به خبرنگار شبستان گفت: انسان در طول زندگی خود ایام و ساعات خاصی را تجربه می کند که زمینه رشد و شکوفایی او را رقم می زند اما در این میان هستند اوقاتی که از ویژگی های خاص برخوردار هستند و اگر در طول سال تکرار شوند حالت عادت به خود گرفته و منجر به غفلت مردم از آنها می شود.

وی تجربه روزهایی همچون عرفه را میدان تقویت عشق و خوف الهی دانست و اظهار کرد: انسان با قرائت دعای عرفه و اظهار عجز و نیازمندی خود در پیشگاه الهی در حقیقت در برابر جلال و جبروت می لرزد و همین لرزش او را از غفلت بازمی دارد.

حجت الاسلام مظاهری سیف با بیان این مطلب که انسان در روز عرفه با اعمالی همچون روزه داری و دعاخوانی بیشتر امکان بهره مندی از ظرفیت های پنهان نیایش را می یابد، تصریح کرد: هرچه به غروب این روز نزدیک می شویم این ویژگی ها اوج می گیرد و تاثیرات باثبات تری را بر قلب آدمی برجای می گذارد.

کارشناس فلسفه اخلاق پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی ادامه داد: ظرفیت های معنوی این روز و ساعات احتمال اجابت دعا را افزایش می دهد و اجابت دعاها و بخشش گناهان را محتمل تر می کند، البته با بررسی دعای عرفه درمی یابیم که این دعا حول معرفت الهی دور می زند و تفاوتی در این مسئله میان دعای عرفه امام حسین (ع) و دعای امام سجاد (ع) در صحیفه سجادیه وجود ندارد.

وی با بیان این مطلب که این دعا در کنار اشاره به سرکشی و غفلت آدمی به صفات و کرامات الهی نیز اشاره دارد، ابراز کرد: این دعا به خوبی تصویر می کند که انسان در برابر لطف بی انتهای خداوند سرکشی و گناه می کند اما خداوند با انعام و مغفرت از سرکشی ما می گذرد و چه زیباسات وقتی انسان با دعای عرفه به بدی های خود اعتراف می کند وقتی می گوید خدایا! من کسی هستم که در حق خود ظلم کردم و تو کسی هستی که از گناه من گذشتی.

وی عنوان کرد: این تقابل و درک حضور الهی زمینه ساز بخش های دیگر این دعا می شود به گونه ای که در فراز پایانی، دعای عرفه به اوج می رسد و می توان به صراحت گفت که در آن عرفان و معنویت موج زده و در حقیقت نوعی انفجار معنویت رخ می دهد وقتی با این جمله آغاز می شود که خدایا! من به تو محتاج و نیازمند هستم.

حجت الاسلام مظاهری سیف با بیان این مطلب که در این فراز جملات طلایی وجود دارد، ابراز کرد: این فراز اوج عرفان عرفا را به نمایش می گذارد و عالم هستی را تجلی گاه خدا معرفی می کند چراکه انسان در این فراز لب به اعتراف گشوده و می گوید نیزا نیست چیزی باشد تا وجود تو را اثبات کند چراکه تو غایب نبوده ای که نیاز به اثبات داشته باشی.

کارشناس فلسفه اخلاق پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی روز عرفه را هنگام گشایش دریچه معرفت الهی خواند و افزود: این بعد نیایشی در لحظات طلایی دیگر هم وجود دارد ولی در دیگر اوقات همچون لیالی قدر ابعاد دیگر بر بعد نیایشی غلبه می یابد و این روز عرفه است که صرفا به دعا و نیایش و نیازخواهی به درگاه الهی اختصاص دارد.

وی خاطرنشان کرد: نیایش موضوعی عام و در واقع روح عبادات ما است، با دعا توجه ما به خدا نزدیک شده و با اعتراف به فقر ذاتی و نیازمندی خود در پیشگاه او به این باور می رسیم که دعا اکسیر روحبخش عبادات ما است و کسی که به این مهم پی ببرد در راس همه خواسته های خود خدا و رضایت او را در نظر می گیرد و بس.